Deze maand oefen ik in vertrouwen.
Met meditatie en door te schrijven. En telkens als ik stil word, voel ik hoe snel een bangig deel ruimte ruikt. Als een zorg die opkomt, als opgetrokken schouders of als een krapte in mijn romp.


Er is:
Een gehaast gevoel dat veel wil doen in ‘te weinig’ tijd.
Een jong deel dat soms goedkeuring van mijn partner wil, als ik keuzes maak in mijn eigen bedrijf.
En ineens merk ik deze gedachte op: ‘Van nature heb ik niet zoveel vertrouwen’.
HUH?
Ik schrik ervan hoe die uit de diepte opduikt..
Zo geniepig aanwezig en vooral zo onwaar. Ik ben per slot van rekenening niet met een gedeukt vertrouwen geboren.

Vertrouwen is als een zon van binnen, zacht en helder. Zoals toen ik als grote kleuter achter de Singer- naaimachine van mijn moeder kroop en zei: ‘Ik kan het zelf’.
Ik geloofde het echt en het lukte me ook.

Maar door het leven heen kwamen er wolken voor die zon te hangen. Soms schapenwolken, soms donderwolken.

Zoals de keer dat ik als achtjarige de Atlantische Oceaan op werd gestuurd met een surfplank, het zeil zwaarder dan de kracht van mijn armpjes. Het diepe, koude water onder me voelde te groot; ik voelde me te klein.

Of toen ik als brugpieper met mijn eerste onvoldoende thuiskwam.Totaal in shock na een moeiteloze basisschooltijd. Niemand die vroeg hoe het met me was, niemand die zei: kom maar, het geeft niet. Het zaadje van angst voor falen werd geplant.

Later waren er drie ziekenhuisbezoeken binnen drie jaar tijd. Röntgenfoto's met botbreuken als bewijs. Ook dat gaf barstjes in het vertrouwen, nu in mijn lichaam.

Zo brokkelt vertrouwen af. Soms in schilfers, soms in grotere stukken.

Wat er mogelijk wordt

In mijn praktijk werken we met al die ronddwarrelende schilfers en stukjes. De klappen waardoor je vertrouwen wankelt, maar niet verdwijnt..

Van die oude zinnetjes als: ik kan dit niet… ik ben te veel… straks vindt iemand er iets van.
Ze duiken onverwachts op. Niet om lastig te zijn, maar omdat ze ooit bescherming boden.

Wanneer de wolken weer oplossen, merk je het in de kleine, alledaagse dingen.

  • Je collega zucht geïrriteerd. Jij blijft rustig en denkt: dit is van jou, niet van mij. Ik ben oké, jij bent oké.

  • Iemand geeft je een compliment en in plaats van weg te wuiven, voel je een aangename warmte omhoog trekken. Je zegt met een lach: “Ja, ik ben ook een leuk mens,” en je meent het.

  • Een vriendin vraagt of je kan helpen. Waar je vroeger automatisch ‘ja’ zei, voel je nu eerst je lijf: wordt het strak, dan weet je dat het pleasen is; blijft het rustig, dan komt de ja recht uit je hart.

Het mooie is: vertrouwen groeit niet door harder je best te doen, maar door te zien welke oude overtuigingen je klein houden en nog voor jouw zon hangen.

Als je wilt weten hoe je de wolken verjaagt, ben je bij mij op het goede adres.
Voel je welkom. Samen kijken we wat je diep van binnen blokkeert en je tegenhoudt om vooruit te komen. Dat is lastig om in je eentje te doen. Met mijn ervaring in dit soort patronen halen we ze samen verrassend snel naar boven, zodat jij met een opgeruimd gevoel verder kunt.

Tot slot

De laatste tijd ben ik minder zichtbaar op social media, omdat mijn aandacht naar mijn website gaat. Ik wil weer blogs schrijven. De eerste gaat over... je raadt het al…vertrouwen. Daar is nog zoveel over te vertellen, ook over de relatie tussen trauma en vertrouwen.

Nu ben ik benieuwd naar jou: Welke vraag over vertrouwen heb jij?

Leuk als je me die mailt. Ik neem hem graag mee in mijn blog en sowieso krijg je een antwoord.